قطر و فاصله این آرماتورها از یکدیگر با محاسبات فنی تعیین می شود و در صورت لزوم حداقل های آیین نامه ای، تعیین کننده قطر و فاصله آن ها می باشد.
در عمل میلگردها به صورت شبکه ای در کف شالوده قرار داده می شوند.
برای ایجاد چسبندگی بیشتر و انتقال مناسب تر نیرو بین فولاد و بتن در کناره های فونداسیون میلگردهای شبکه به صورت 90 درجه به طول معین خم می شوند.
بستن میلگردها به یکدیگر (گره زدن):
میلگردهای فولادی باید قبل از بتن ریزی، براساس طرح و محاسبه به یکدیگر بسته و یکپارچه شوند تا از جابجا شدن آن ها طی عملیات بتن ریزی تا خودگیری بتن جلوگیری شود.
بستن میلگردها به یکدیگر از نظر زمان و مکان بستگی به وضعیت کارگاه و نوع قطعه دارد که تصمیم گیری در مورد چگونگی آن وظیفه تکنسین ساختمان است.
تا حداکثر کارایی حاصل شود. گاهی تمام یا قسمتی از میلگردها را خارج از قالب می بندند و یک شبکه را تشکیل می دهند و سپس آن را در قالب قرار می دهند. گاهی نیز میلگردها را روی قالب به یکدیگر می بندند.
نحوه اجرای میلگرد گذاری فونداسیون:
بتن در برابر نیروهای کششی و برشی، ضعف دارد لذا با میلگرد بتن را تقویت می کنند.
نحوه میلگرد گذاری پی منفرد
میلگرد طولی در محلی که دچار کشش می شود.
میلگرد ادکا در محلی که برش اتفاق می افتد.
حداقل آرماتور خمشی:
قطر میلگرد نباید از 10 میلی متر کمتر بوده فاصله محور تا محور آن نباید کمتر از 100 میلی متر باشد.
حداقل ضخامت شالوده:
ضخامت شالوده ای که روی خاک قرار می گیرد نباید کمتر از 250 میلی متر و در مواقعی که روی شمع قرار می گیرد نباید کمتر از 400 میلی متر باشد.
میلگرد گذاری پی منفرد:
توزیع فشار در خاک زیر پی
توزیع فشار در زیر پی وابسته به نوع خاک و سختی پی دارد.
رامکا:
جهت سهولت قالب بندی در پای ستون اجرا می شود.
میلگردگذاری پی منفرد:
در محلی که سطح آب های زیر زمینی بالا باشد از ساخت زیر زمین بایستی اجتناب کرد. در مناطقی که خاک رس منبسط شونده وجود دارد، روش های خاص برای خاک ریزی لازم است.
در مناطقی که لایه های خاک زیر ساختمان بسیار ضعیف است، بهتر است از ساختمان بتنی (به علت سنگینی) استفاده نکرد. در مناطقی که خاک آلی زیادی داشته باشد باید پی را پایین تر از این لایه ها اجرا کرد.
روانگرایی یا آبگویی:
برای وقوع این پدیده سه شرط لازم است: