مزایا و معایب مقاوم سازی اتصالات بتنی

همانطور که در بخش های قبلی اشاره شد روش های مقاوم سازی اتصالات بتنی به سه نوع پوشش فولادی، ژاکت بتنی و ورق کامپوزیت FRP تقسیم می شود.

در بین سه روش گفته شده استفاده از ورق FRP از مزایای بیشتری برخوردار است. ورق کامپوزیت FRP علاوه بر سهولت و سرعت نصب، وزن کمتری نسبت به ورق های فولادی و بتنی دارد.

مقاوم سازی اتصالات بتنی با استفاده از ورق کامپوزیت، به تجهیزات کارگاهی حجیم نیاز ندارد. به همین دلیل در زمان کوتاهی پس از مقاوم سازی اتصالات بتنی قابل استفاده و بهره برداری هستند.

یکی از مهم ترین مزایای مقاوم سازی اتصالات بتنی با استفاده از الیاف FRP مقاومت بالای آنها در برابر عوامل شیمیایی مثل اسیدها و بازها و عوامل مهاجم شیمیایی است.

مقاوم سازی اتصالات بتنی با استفاده از FRP نیازی به ایجاد ساز و کار ثانویه برای حفاظت در برابر خوردگی و عوامل شیمیایی ندارد.

معایب مقاوم سازی اتصالات بتنی:
در کنار مزایای ذکر شده برای مقاوم سازی اتصالات بتنی، برخی معایب موجب محدودیت کاربرد آنها می شوند.

استفاده از ورق فولادی در مقاوم سازی اتصالات بتنی، در مواقع ایجاد تنش کششی موجب آسیب دیدگی این نوع اتصال شده و منجر به تخریب اتصال می شود.

چون این ورق ها با استفاده از جوش به صورت ثانویه در مقاوم سازی اتصالات بتنی استفاده می شوند، به همین دلیل پیوند یکنواختی با اعضای سازه ندارند.

در صورتی که از ژاکت بتنی در مقاوم سازی اتصالات بتنی استفاده شود، وزن سازه زیاد می شود. هر چه مقطع بتنی استفاده شده بیشتر باشد، بار مرده بیشتری به سازه تحمیل می شود.

مقاوم سازی اتصالات بتنی با استفاده از دو روش بتنی و فلزی نیاز به تجهیزات و نیروی کار بسیار زیاد دارند. مهم ترین ضعف استفاده از ورق های کامپوزیت FRP نیز قیمت بالای آنها می باشد.

در این مقاله، مقاوم سازی اتصالات بتنی مورد بررسی قرار گرفت.

از بین روش های مختلف برای مقاوم سازی اتصالات بتنی، سه روش استفاده از ژاکت بتنی، ژاکت فلزی و کامپوزیت پلیمری رایج تر هستند.

در طی سال های اخیر، کامپوزیت های پلیمری به دلیل نسبت بالای مقاومت به وزن، پایداری در برابر عوامل محیطی و کیفیت بالا از محبوبیت بیشتری برخوردار شده اند.

البته در مواردی که قیمت بالای کامپوزیت FRP موجب تحمیل هزینه به پروژه شود، از روش های دیگر استفاده می شود.