حوزه عملکرد سیستم اعلام حریق متعارف

حوزه عملکرد سیستم اعلام حریق متعارف

عملکرد سیستم اعلام حریق متعارف با افزایش و کاهش میزان جریان عبوری از مدار سازگار است. به طور معمول دتکتورها و یا همان آشکارساز جریان بسیار کمی را از خود عبور می دهند. اما در حالت هشدار و یا حریق جریان عبوری از مدار افزایش می یابد. به عبارت دیگر افزایش جریان عبوری از مدار نشان دهنده ی آتش سوزی است.4 حالتی که سیستم اعلام حریق متعارف در آن قرار می گیرد به شرح ذیل می باشد:

• حالت باز: جریان قطع و یا بسیار کم است. در این حالت مدار باز است، یعنی کابل بین تجهیزات پاره شده و یا کابل یک تجهیز باز است. در این حالت چراغ زرد رنگ (Fault) روشن می شود.
• حالت عادی: شرایط نرمال بوده و جریان در حالت معمول است.
• حالت هشدار: جریان مدار افزایش یافته و چراغ قرمز رنگ (Fire) روشن می شود.
• حالت اتصال کوتاه: جریان مدار بیش از حد و به صورت غیرعادی افزایش یافته است. یعنی سیم مثبت و منفی در یک نقطه به هم اتصال پیدا کرده و در این حالت چراغ زرد رنگ (Fault) روشن می شود.

در داخل شستی ها یک مقاومت 470 یا 680 اهم با سوئیچ موازی شده است، که در حالت هشدار مقدار جریان را محدود می کند. این مقاومت سبب ایجاد تفاوت بین حالت هشدار و اتصال کوتاه در کنترل پنل مرکزی می شود. برای تشخیص قطع شدگی و یا مدار باز آژیرها که باید در هر سیستم حداقل دو مدار از آنها وجود داشته باشد، باید از مقاومت مناسب انتهای خط استفاده شود.

مزایای سیستم اعلام حریق متعارف

• نصب و راه اندازی در پروژه های کوچک سریع، ارزان، راحت و مقرون به صرفه است.
• عیب یابی آسان و سریع

معایب سیستم اعلام حریق متعارف

• در ارائه اطلاعات دقیق ناتوانند.
• در پروزه های بزرگ نیاز به سیم کشی پیچیده و هزینه نسبت به سیستم های آدرس پذیر رقابتی نمی باشد.
• هر چقدر ساختمان بزرگ تر باشد، هزینه های نصب در سیستم متعارف افزایش می یابد.