سیستم اعلام حریق متعارف یا کانونشنال

سیستم اعلام حریق متعارف یا کانونشنال (Conventional)، یکی از قدیمی ترین سیستم های اعلام حریق است. سیستم اعلام حریق متعارف از یک یا چند زون تشکیل شده است. اگر چه این سیستم از گذشته تا به امروز تغییرات چشمگیری نداشته است اما هنوز هم در برخی از پروژه های ساختمانی کوچک مانند مدارس کوچک، فروشگاه ها، رستوران ها و آپارتمان ها مورد استفاده قرار می گیرد.

سیستم اعلام حریق متعارف

در سیستم اعلام حریق متعارف ساختمان مورد نظر را به چند ناحیه (زون) تقسیم بندی می کنند و هر زون به صورت جداگانه نامگذاری می شود. سیستم اعلام حریق متعارف در اندازه های کوچک ولی مقاوم ساخته می شوند تا بتوانند کاربردی باشند.

تجهیزات مورد استفاده در سیستم اعلام حریق متعارف چون دتکتورها، شستی ها در قالب یک مدار پیوسته به تابلوی کنترل مرکزی متصل می شوند و هر منطقه توسط یک مدار پیوسته ساختمان را تحت پوشش قرار می دهد. تابلو کنترل مرکزی متعارف می تواند چندین مدار را پشتیبانی کند. در سیستم های اعلام حریق کانونشنال هر تابلو کنترل مرکزی می تواند تعداد محدود 16 و 2، 4، 8، 12 زون داشته باشد.

هر کنترل پنل مرکزی باید حداقل دارای 2 مدار باشد تا بتوان کابل کشی تجهیزات کشف و اعلام حریق را در سیستم اعلام حریق متعارف به تابلوی کنترل مرکزی به صورت شاخه ای و یا همان شعاعی انجام داد. به این صورت که دو رشته سیم برای هر مدار از کنترل پنل مرکزی خارج و پس از گذر از تجهیزات کشف و اعلام حریق (شستی، دتکتور و آژیر) در یک زون خاتمه یابد.

به دلیل باز بودن انتهای مدار مطابق دستورالعمل های کارخانه سازنده، برای بازگشت جریان از یک قطب به قطب دیگر در انتهای خط مدار بایستی از یک المان (خازن، دیود و مقاومت) استفاده شود. در نقشه ها معمولاً عنصر انتهای خط را با EOL نمایش می دهند.

کلیه تجهیزات مورد استفاده در سیستم های اعلام حریق متعارف یا کانونشنال می بایست از نوع متعارف باشند. بسته به ویژگی های کنترل پنل مرکزی در هر مدار، می توان تعداد محدودی آشکارساز اعلام حریق و تعداد بی شماری شستی در آن قرار داد. حداکثر 32 دتکتور در هر زون (منطقه) متعارف قابل قرار دادن است.

در سیستم اعلام حریق متعارف پنل های سیستم متعارف نمی توانند اطلاعات دقیقی از مکان حریق، زمان آتش سوزی و... ارائه دهند و تشخیص خطر و یا حریق به وسیله زون (منطقه) مشخص می شود. با توجه به استانداردها مساحت هر زون یا منطقه نباید از 2000 متر مربع تجاوز کند، همچنین مسافتی که یک شخص در یک زون طی می کند تا به مکان کشف حریق برسد نباید از 60 متر بیشتر شود.

به عنوان مثال: در صورتی که در یک ساختمان 4 طبقه مجهز به سیستم اعلام حریق متعارف حریقی در طبقه دوم رخ دهد و زون 2 مربوط به طبقه دوم باشد. چراغ زون 2 روشن و پنل مرکزی اعلام آلارم می کند. با توجه به نحوه اتصال اجزاء به پنل فقط متوجه می شویم کدام ناحیه دچار حریق شده است، ولی نمی توان اطلاعات دقیقی از مکان حریق و اینکه هشدار ارسالی از طرف کدام سنسور یا دتکتور بوده است به دست آورد. همین امر می تواند کار آتش نشانان را در شناسایی مکان دقیق حریق به تأخیر بیندازد.

آشکارسازها و شستی های مورد استفاده در سیستم اعلام حریق متعارف در حالت عادی غیرفعال هستند، زمانی که دتکتور و شستی فعال می شوند مدار بسته می شود. این تجهیزات دارای عملکرد رله گونه هستند و با توجه به میزان حساسیت از پیش تعیین شده توسط کارخانه سازنده، در دو حالت عادی و هشدار قرار می گیرند. لازم به ذکر است که میزان حساسیت تعیین شده قابل تغییر نیست.

سیستم های اعلام حریق متعارف به دو نوع آژیر مستقل (زونان) و عمومی (جنرال) تقسیم می شوند. در نوع آژیر مستقل به ازای هر یک زون یک خط آژیر وجود دارد و در نوع آژیر عمومی برای تمامی زون ها یک خط آژیر موجود می باشد. آژیر مستقل برای پروژه های بزرگ و آژیر جنرال برای پروژه های کوچک کاربرد دارد. زیرا در صورت بروز حریق در نوع جنرال تمامی آژیرها در تمامی طبقات فعال می شوند.

اما با توجه به اینکه در ساختمان های بزرگ نیاز به تخلیه مرحله ای است، استفاده از سیستم اعلام حریق متعارف نوع جنرال پیشنهاد نمی شود. همچنین در سیستم های متعارف می بایست حداقل دو خط مدار خروجی آژیر موجود باشد تا در صورت بروز خطا برای یک مدار، مدار دیگری بتواند به درستی عمل کند.