انواع نرم کننده های گرانول

1) نرم کننده اولیه

این نوع از نرم کننده ها با هدف پایدار کردن و ماندگاری بیشتر پلیمر استفاده می شود. نرم کننده های این دسته بر اثر عواملی مانند گرما، اثر مایعات و مواردی که بر روی بافت پلیمر اثرگذار هستند از ماده جدا نمی شوند. در نتیجه در برابر طیف قابل توجهی از عوامل آسیب زا مقاوم هستند. انحلال پذیری نرم کننده های اولیه با پی وی سی سازگار است.

یکی از معروف ترین و پرکاربرد ترین نرم کننده های اولیه، روغن DOP است.مهم ترین ویژگی های این دسته از نرم کننده های گرانول عبارتند از: سازگاری با پلیمر PVC اولیه، مقاومت در برابر عوامل آسیب زایی مانند دمای بالا، قابلیت ژل شدن، حفظ پیوستگی و انعطاف در برابر فشار و کشیدگی

2) نرم کننده ثانویه

اگرچه نرم کننده های ثانویه سازگاری کمتری با بافت پلیمر PVC دارند اما خاصیت ارتجاعی بالاتری دارند. نرم کننده های اولیه نسبت به ثانویه با بافت پلیمر هماهنگ تر و سازگارتر هستند و پایداری آن ها نیز بالاتر است. اما در مواردی که نیاز به خاصیت ارتجاعی از اولویت بیشتری برخوردار باشد، استفاده از نرم کننده های ثانویه توصیه می شود. این نرم کننده ها ارزان تر بوده و خاصیت قطبی بودن کمتری نیز دارند. به همین دلیل برای کاهش هزینه تولید به این نوع نرم کننده ها توجه می شود.

3) نرم کننده فسفات

این نرم کننده ها ویژگی های مختلفی دارند؛ اما شاید مهم ترین ویژگی آن ها این باشد که در دمای پایین برای انعطاف پذیری و نرمی بسیار سودمند هستند. از دیگر ویژگی های این نوع نرم کننده ها می توان به مقاومت بالا در برابر حلال ها و سازگاری بالا با پلاستیک اشاره کرد.

این نوع نرم کننده ها قیمت بیشتری نسبت به سایر انواع نرم کننده های گرانول دارند و هم چنین سمی هستند. بنابراین موارد مصرف آن ها محدودتر است. در واقع کاربرد این نوع نرم کننده ها برای مصارف معمولی و پر استفاده نیست. از برجسته ترین نرم کننده های این گروه می توان به تری تولیل فسفات و تری بوتیل فسفات اشاره کرد.

4) نرم کننده اپوکسی

این نوع از نرم کننده ها، بر خلاف گروه پیشین که برای دمای پایین بسیار کاربردی هستند، برای دمای بالا به کار می روند. در پلاستیک هایی که در محیط با دمای بالا قرار می گیرند این نوع نرم کننده ها بیشتر مورد توجه هستند.

از ویژگی های این دسته از نرم کننده ها می توان به میزان پایین فراریت، انعطاف در دمای پایین، مقاومت در برابر استخراج و سازگاری قابل توجه با پلیمرها اشاره کرد.نرم کننده های اپوکسی با درصد های پایین در تولید محصولات مورد استفاده قرار می گیرند. یکی از اصلی ترین کاربردهای این دسته، کاربرد های دارویی و غذایی است.

5) نرم کننده پلیمری

پلی پروپیلن سباسات، یکی از مهم ترین نرم کننده های این دسته است. نرم کننده های پلیمری مقاومت بالایی نسبت به استخراج و جدا شدن از بافت دارند. اما در دمای پایین عملکرد خوبی ندارند. این گروه از نرم کننده ها قیمت پایینی داشته و کاربرد بیشتری دارند. اما از معایب آن ها می توان به تجزیه ناپذیر بودن آن ها در طبیعت اشاره کرد. ویژگی ای که باعث می شود استفاده از آن در محصولات پلاستیکی موجب آلودگی جدی محیط زیست شود.

پلیمر PVC به دلیل عدم انعطاف پذیری و آسیب پذیری بالا در برابر عوامل گوناگون به گرانول تبدیل می شود. در حین این فرآیند، افزودنی هایی به گرانول اضافه می کردد تا قابلیت و کاربرد آن را گسترش دهد. پرکاربرد ترین افزودنی ها، نرم کننده ها هستند. نرم کننده های گرانول انعطاف پذیری پلیمر را بالا برده، موجب افزایش قابلیت کشسانی و نرم بودن پلیمر در دماهای پایین می شوند.

این به معنی آن است که شکل پذیری گرانول آسان تر می شود و کاربرد آن بیشتر می گردد. انواع نرم کننده های گرانول عبارتند از: نرم کننده های اولیه، نرم کننده های ثانویه، نرم کننده های فسفاتی، نرم کننده های اپوکسی و نرم کننده های پلیمری.