آشنایی با لایه های زمین و آنچه در دل زمین وجود دارد

لایه های زمین به چهار بخش اصلی تقسیم شده است که شامل پوسته، گوشته، هسته خارجی و هسته داخلی است.

هر لایه دارای ترکیب شیمیایی و حالت فیزیکی منحصر به فردی است که می تواند بر روی سطح زمین تأثیر بگذارد.به عنوان مثال حرکت در گوشته زمین ناشی از تغییرات گرمایی هسته است که باعث تغییر صفحات شده و می تواند زمین لرزه و فوران آتشفشان ها را ایجاد کند. فیلم حرکت لایه های زمین روند حرکت لایه های زمین و زلزله را به خوبی نشان می دهد.

تحقیق درمورد لایه های زمین همچنان ادامه دارد و این خطرات طبیعی دیدگاه ما را نسبت به آنچه در سطح زمین می بینیم تغییر می دهند زیرا می توانند به شدت جان و مال ما را تهدید کنند. مشاهده انیمیشن لایه های درونی زمین راهی ساده برای درک بیشتر ساختار درون زمین است.

تاریخچه کشف لایه های زمین:
رشته کوهها تا آسمان بالا می روند و اقیانوس ها تا عمق ناممکن فرو می روند. سطح زمین یک مکان شگفت انگیز برای دیدن است. با این حال حتی عمیق ترین دره نیز تنها یک خراش کوچک بر روی کره زمین است.

برای درک واقعی زمین، شما باید 6، 400 کیلومتر (3977 مایل) زیر زمین حرکت کنید و پوسته های مختلف زمین را ببینید. مبحث لایه های زمین علوم هشتم نیز به این مسئله پرداخته است. با ساخت کاردستی لایه های زمین نیز می توان به خوبی دانش آموزان را با آن ها آشنا کرد.

با شروع از مرکز زمین به طرف سطح چهار لایه مجزا وجود دارد آنها از عمق به سطح عبارتند از هسته داخلی، هسته خارجی، گوشته و پوسته. به جز پوسته، هیچ کس تاکنون این لایه ها را شخصاً کشف نکرده است. در حقیقت، عمیق ترین حفاری انسانی تاکنون چیزی بیش از 12 کیلومتر (7.6 مایل) نبوده است و همین مقدار نیز 20 سال طول کشیده است!

دانشمندان چگونه به ویژگی های لایه های درونی زمین پی بردند؟
دانشمندان هنوز درباره ساختار درونی زمین اطلاعات زیادی ندارند. آنها سعی می کنند با مطالعه نحوه عبور امواج زلزله از درون زمین به سمت سطح اطلاعاتی در رابطه با این پوسته ها کسب کنند. سرعت و رفتار این امواج با برخورد به لایه هایی با تراکم متفاوت تغییر می کند. دانشمندان - از جمله آیزاک نیوتون، سه قرن پیش - از طریق محاسبات چگالی کل زمین در مورد هسته و گوشته، نیروی جاذبه و میدان مغناطیسی زمین اطلاعاتی کسب کرده بودند.

لایه های زمین به ترتیب از داخل به خارج:
هسته داخلی:
شعاع این توپ جامد فلزی 1220 کیلومتر (758 مایل) یا تقریباً سه چهارم ماه است و در حدود 6، 400 تا 5، 180 کیلومتری (4، 000 تا 3، 220 مایل) در زیر سطح زمین واقع شده است. بسیار متراکم و بیشتر از آهن و نیکل ساخته شده است.

هسته داخلی کمی سریعتر از بقیه کره زمین می چرخد. همچنین به شدت گرم است و دمای آن حدود 5400 درجه سانتی گراد (9، 800 درجه فارنهایت) است که تقریبا به اندازه دمای سطح خورشید است. فشارها در این لایه زیاد است و 3 میلیون برابر بیشتر از سطح زمین است. برخی تحقیقات نشان می دهد ممکن است یک هسته درونی تر در دل این بخش وجود داشته باشد که احتمالاً به طور کامل از آهن تشکیل شده است.

هسته بیرونی:
این قسمت از هسته نیز از آهن و نیکل ساخته شده است ولی به صورت مایع است و حدود 5180 تا 2880 کیلومتر (3، 220 تا 1790 مایل) زیر سطح قرار دارد. این مایعات تا حد زیادی در اثر فروپاشی رادیواکتیو عناصر اورانیوم و توریم گرم می شود و در جریان های بزرگ و آشفته قرار می گیرد.

این حرکت جریان های الکتریکی ایجاد می کند. آنها، به نوبه خود، میدان مغناطیسی زمین را تولید می کنند. به دلایلی که به نوعی به هسته خارجی مربوط می شود، میدان مغناطیسی زمین تقریباً هر 200000 تا 300، 000 سال معکوس می شود. دانشمندان هنوز در تلاشند تا بفهمند چگونه این اتفاق می افتد.

گوشته:
با ضخامت نزدیک به 3000 کیلومتر (1865 مایل) این قسمت ضخیم ترین لایه زمین است و از 30 کیلومتری (18.6 مایل) زیر سطح زمین شروع می شود. بیشتر از آهن، منیزیم و سیلیکون ساخته می شود، متراکم، گرم و نیمه جامد است (چیزی شبیه آب نبات کاراملی است). مانند لایه زیر آن، گوشته نیز حرکت می کند ولی با حرکتی کندتر.

نزدیک لبه های بالایی آن، جایی در حدود 100 تا 200 کیلومتر (62 تا 124 مایل) زیر زمین، دمای گوشته به نقطه ذوب سنگ می رسد. در واقع، این لایه سنگ ذوب شده بخشی از گوشته است که به عنوان استنوسفر شناخته می شود. زمین شناسان معتقدند که این قسمت ضعیف، گرم و لغزنده گوشته همان چیزی است که صفحات تکتونیکی زمین بر آن سوار می شوند و از روی آن می لغزند.

الماس ها تکه های کوچکی از گوشته زمین هستند که بیشتر آنها در اعماق بالای 200 کیلومتر (124 مایل) تشکیل می شوند. اما ممکن است الماس های "بسیار عمیق" نادر تا 700 کیلومتر (435 مایل) زیر سطح تشکیل شده باشند. این بلورها توسط سنگ های آتشفشانی معروف به کیمبرلیت به سطح زمین آورده می شوند.

بیرونی ترین منطقه گوشته نسبتاً خنک و سفت و سخت است. بیشتر شبیه پوسته بالایی آن است. بالاترین قسمت از لایه گوشته و پوسته زمین به عنوان لیتوسفر شناخته می شوند.

پوسته:
پوسته زمین مانند پوسته تخم مرغ آب پز است. در مقایسه با آنچه در زیر آن قرار دارد بسیار نازک، سرد و شکننده است. پوسته از عناصر نسبتاً سبک، به ویژه سیلیس، آلومینیوم و اکسیژن ساخته شده است. همچنین از نظر ضخامت بسیار متغیر است.

در زیر اقیانوس ها (و جزایر هاوایی) ممکن است حدود 5 کیلومتر (3.1 مایل) ضخامت داشته باشد. در زیر قاره ها، پوسته ممکن است 30 تا 70 کیلومتر (18.6 تا 43.5 مایل) ضخامت داشته باشد.

همراه با ناحیه فوقانی گوشته، پوسته زمین به قطعات بزرگ شکسته می شود اینها به صفحات تکتونیکی معروف هستند. این صفحات به آرامی حرکت می کنند - فقط با 3 تا 5 سانتی متر (1.2 تا 2 اینچ) در سال. آنچه که باعث حرکت صفحات تکتونیکی می شود هنوز کاملاً شناخته نشده است.

ممکن است مربوط به جریانهای همرفت گرمایی در زیر گوشته باشد. برخی از دانشمندان فکر می کنند که این حرکات ناشی از حرکت صفحات پوسته با تراکم های مختلف است. با گذشت زمان، این صفحات جمع می شوند، از هم جدا می شوند یا از کنار یکدیگر سر می خورند. این حرکات مسئول بیشتر زمین لرزه ها و آتشفشان هایی است که ما شاهد آن هستیم.

لایه های زمین بر اساس خواص فیزیکی:
ساختار داخلی زمین به پوسته های متحدالمرکز تقسیم شده است: یک پوسته جامد سیلیکات خارجی، یک استنوسفر بسیار چسبناک و گوشته جامد، یک هسته بیرونی مایع که جریان آن میدان مغناطیسی زمین را تولید می کند و یک هسته داخلی جامد.

درک علمی از ساختار داخلی زمین بر اساس مشاهدات توپوگرافی و باتیمتری، مشاهدات سنگ در منشأ، نمونه هایی که توسط آتشفشان ها یا فعالیت های آتشفشانی از اعماق به سطح زمین آورده شده، تجزیه و تحلیل امواج لرزه ای که از زمین عبور می کنند، اندازه گیری های میدان های گرانشی و مغناطیسی زمین و آزمایش مواد جامد بلوری در فشارها و دمای مشخص فضای داخلی عمق زمین صورت گرفته است.

زمین علاوه بر لایه های ترکیبی که در بالا توضیح داده شد، بر اساس ویژگی های مکانیکی به لایه های دیگر نیز تقسیم می شود که در ادامه شرح داده می شود.

لیتوسفر:
لیتوسفر خارجی ترین لایه زمین با ضخامت 100 کیلومتر است و با خواص مکانیکی آن تعریف می شود. این لایه سفت و سخت شامل قسمت بالای شکننده گوشته و پوسته است. این لایه به 15 صفحه تکتونیکی اصلی تقسیم شده است و در مرز این صفحات است که زمین لرزه ها و آتشفشان ها رخ می دهد.

لیتوسفر شامل پوسته اقیانوسی و قاره ای است که از نظر سن و ضخامت در مکان ها و تاریخ زمین شناسی متفاوت است. لیتوسفر از نظر دما سردترین لایه کره زمین است و گرمای لایه های زیرین حرکات صفحات را ایجاد می کند. اصطلاح "لیتوسفر" را نباید با استفاده از "ژئوسفر" اشتباه گرفت، که برای نشان دادن تمام سیستم های زمین از جمله جو، هیدروسفر و زیست کره استفاده می شود.

استنوسفر:
استنوسفر شامل قسمت فوقانی گوشته است که بسیار چسبناک و از نظر مکانیکی ضعیف می باشد. مرز لیتوسفر-آستنوسفر (LAB) جایی است که ژئوفیزیکدان ها تفاوت شکل پذیری را مشخص می کنند (اندازه گیری توانایی یک ماده جامد در تغییر شکل یا کشش تحت فشار) بین دو لایه.

این مرز در گوشته بالایی در ایزوترم 1300 سانتی گراد مشخص شده است. بالای ایزوترم گوشته به صورت سفت و سخت رفتار می کند و در زیر آن به صورت شکل پذیر است. این سنگهای شکل پذیر در قسمت فوقانی آدنوسفر هستند که تصور می شود در ناحیه ای قرار دارند که صفحات بزرگ سنگین و شکننده پوسته زمین بر روی آن حرکت می کنند. امواج لرزه ای در آستنوسفر نسبتاً آرام حرکت می کنند.

مزوسفر:
مزوسفر به گوشته در منطقه زیر لیتوسفر و آستنوسفر اشاره دارد، اما بالای هسته خارجی قرار گرفته است. مرز فوقانی به صورت افزایش شدید سرعت و چگالی موج لرزه ای در عمق 660 کیلومتر (410 مایل) تعریف شده است. این لایه را نباید با مزوسفر جو اشتباه گرفت.

لایه های زمین شناسی در ایران:
از نظر تاریخچه دوره های زمین شناسی چند میلیون سال پیش همه خاک ایران زیر آب قرار داشته است و به تدریج بخش هایی از شمال و جنوب ایران از خاک بیرون آمدند. سپس در دوره دوم زمین شناسی بخش شرقی ایران بیش از پیش زیر آب فرو می رود.

طی دوره سوم زمین شناسی جنوب ایران از زیر آب بیرون آمده و در شروع دوره چهارم زمین شناسی یخچال های طبیعی بلندی های البرز را در بر گرفتند که بعدها در نتیجه حرکت آنها آبرفت ها و رسوبات بسیاری پدید آمدند.

زمین شناسان بر این باورند که سرزمین ایران در بخش میانی کوه زایی آلپ - هیمالیا قرار گرفته است که از غرب اروپا آغاز شده و پس از گذر از ترکیه و ایران شاید تا نزدیکی های برمه و اندونزی ادامه یابد.

لایه های زمین و دفینه:
هنگام حفاری برای کشف دفینه شما در لایه اول با کوزه های شکسته مواجه می شوید. این کوزه ها هم به عنوان علامت و هم برای افزایش استحکام خاک استفاده می شود.

پس از آن یک لایه رس قرار دارد که بیشتر در مکانهای مرطوبت استفاده می شود و معمولا بعد آن ماسه بادی وجود دارد که باهم مخلوط شده اند. سپس به یک لایه سنگ چین می رسید که برای استحکام و جلوگیری از ریزش خاک سطح بالایی بکار می رفت، معمولا بعد از سنگ چین آجر چین شروع می شود و بعد از یک لایه زغال وجود دارد که برای جلوگیری از رطوبت مورد استفاده قرار می گرفته است.