جوش پذیری فولاد زنگ نزن

فولاد ضد زنگ یکی از مهم ترین انواع آلیاژ فولاد می باشد.ابزارهای مورد استفاده در آماده سازی فولادهای زنگ نزن باید مخصوص این فولادها بوده و در مورد دیگر فلزات استفاده نشوند. آلودگی ابزار به فلزات دیگر می تواند باعث ایجاد خوردگی در فولادهای زنگ نزن گردد. اکسید های سطحی به وجود آمده در اثر جوشکاری باید با روشهای مناسب حذف شوند.

قطعات مورد استفاده برای آغاز و اتمام قوس جوشکاری باید از جنسی مشابه فلز پایه انتخاب شوند. در صورتیکه قطعه فقط از یکطرف جوشکاری شود پاس ریشه باید از طرف مقابل تحت حفاظت گازهای محافظ قرار گرفته و پاس اول توسط TIG یا پلاسما اجرا شود. در صورت استفاده از پشت بند دائم، این پشت بند باید از جنس فلز پایه باشد.

همچنین در صورت امکان ایجاد خوردگی شیاری نباید از پشت بند دایم استفاده شود. در صورت استفاده از پشت بند موقت مسی باید سطح پشت بند در قسمت ریشه جوش شیاری ایجاد گردد تا احتمال نفوذ مس در جوش کاهش یابد. می توان از آبکاری کرم یا نیکل نیز استفاده کرد.در صورت استفاده از گاز محافظ در سمت ریشه جوش باید زمان اعمال گاز بدرستی رعایت گردد تا احتمال اکسید شدن ریشه از بین برود.

تمیز کاری پس از جوش باید حتما" اجرا گردد تا مقاومت خوردگی فولادها کاهش پیدا نکند.همچنین از پیش گرم این فولادها باید اجتناب شود. آرایش لبه ها مانند فولادهای کربنی می باشد. در مورد ورقهای نازک می توان با ذوب کردن لبه ها بدون نیاز به فلز پرکننده جوشکاری را انجام داد.

فلز پرکننده باید بر اساس توصیه سازنده انتخاب شود. این مواد را می توان بر اساس استاندارد های EN 12073 , EN 12072 , EN 1600 انتخاب کرد. مواد مصرفی در جوشکاری فولادهای آستنیتی معمولا" فلز جوشی شامل مقادیری فریت تولید می کنند تا احتمال ایجاد ترک گرم را کاهش دهند. گاز محافظ در فرآیند TIG اغلب آرگون، آرگون هیدروژن و یا آرگون هلیوم می باشد.

فولادهای آستنیتی دارای ضریب انبساط بالا و هدایت حرارتی کم هستند لذا بسیار مستعد یچیدگی هستند. بنابراین این موضوع باید کنترل شود. عملیات حرارتی پس از جوش در اغلب موارد برای این فولادها نیازی نمی باشد. البته ممکن است جهت کاهش تنش پسماند یا افزایش خواص مطلوب عملیات حرارتی آنیل اجرا گردد. همچنین می توان جهت تنش زدایی قطعه را تا 450C گرم کرد.