تقسیم بندی روش های فورج آهنگری بر اساس دمای کار

آهنگری سرد (Cold Working)

این نوع آهنگری در دمای محیط و غالبا در چندین مرحله اجرا می شود. دمای این فرایندها تا اندازه ای پایین است که فلز اکسید نشود و در آن کار سختی ایجاد شود. از این رو دقت ابعادی در مقایسه با آهنگری داغ بالاتر است. آهنگری سرد برای فلزات نرم مانند قلع، سرب و آلومینیم قابل اجرا است، اما برای فولادها تقریباً غیرممکن است.

آهنگری گرم (Warm Working)

این روش یک فرایند تعدیل یافته از آهنگری سرد و داغ است که قطعه کار تا دمایی زیر دمای تبلور مجدد حرارت می بیند. در طی فورج گرم، انتقال گرما از قطعه داغ به قالب و به محیط اطراف (از طریق جابه جایی و تشعشع) سبب کاهش دمای قطعه می شود. بنابراین خواص ماده در طول فرآیند متغیر است.

آهنگری داغ (Hot Working)

در فورج داغ دمای قطعه بیشتر از دمای تبلور مجدد آن است. این دما برای فولادها بالاتر از 600 تا 700 درجه سلسیوس است. یعنی دمای بیلت در حدی بالا است که از ایجاد کرنش سختی در طی فرآیند فورج جلوگیری شود. در این حالت، به دلیل بالا بودن دمای قطعه، تمایل به اکسید شدن بسیار زیاد است. بنابراین دست یابی به ابعاد دقیق بسیار مشکل خواهد بود.

آهنگری ایزوترمال (Isothermal Forging)

آهنگری ایزوترمال، نرخ کرنش کمتری را در مقایسه با دیگر روش های آهنگری به همراه دارد.
این فرایند نوع خاصی از آهنگری داغ است که معمولا در منابع به عنوان تکنیکی جداگانه طبقه بندی می شود. در آهنگری ایزوترمال، فلز و قالب تا یک دمای یکسان گرم می شوند. دمای قالب در این فرایند بسیار بالاتر از روش های معمول فورجینگ است.

استفاده از این نوع آهنگری، نرخ کرنش بسیار پایین تری را در مقایسه با روش های دیگر رقم می زند.قطعات تولیدی با این روش بسیار نزدیک به خواص نهایی مورد نظر هستند و معمولا نیازی به ماشین کاری ندارند. امروزه از این روش برای تولید اجزای موتور جت با جنس آلیاژهای تیتانیوم و نیکل استفاده می شود. البته مقاطع فولادی مختلف نیز با این روش قابلیت تولید دارند.