تاریخچه و انواع چکش

چکش ابزاری دستی است که برای ضربه زدن به شیء دیگری استفاده می شود. چکش دارای دسته ای است که به سر سنگینی که معمولاً از آهن ساخته شده متصل است، و یک یا چند سطح ضربه زننده دارد. انواع مختلفی از چکش وجود دارد. رایج ترین آن چکش دوشاخ یا چکش میخ کش است که برای میخ کوبیدن یا بیرون کشیدن آن استفاده می شود.

مفهوم استفاده از شیء سنگینی برای ضربه زدن به دیگر اشیاء همواره در طول تاریخ وجود داشته است. استفاده از ابزارهای ساده ای توسط نیاکان ما به دو میلیون و چهار صد سال پیش از میلاد بر می گردد، زمانی که انواع سنگ ها در شکل های مختلف برای ضربه زدن به چوب، استخوان، یا دیگر سنگ ها مورد استفاده قرار می گرفتند تا آن ها را بشکنند یا به آن ها شکل دهند. در حدود 30 هزار سال پیش از میلاد در میانه های عصر سنگ، با استفاده از نوارهایی چرمی یا تار و پود حیوانات سنگ ها به چوب متصل می شدند تا به عنوان تبر یا چکش مورد استفاده قرار بگیرند.

با شروع عصر برنز، در هنر ساخت ابزار نیز تغییراتی ایجاد شد و به جای سنگ از آهن استفاده شد. در حدود 3 هزار سال پیش از میلاد، تبرهایی با سر برنز یا مس در بین النهرین (عراق کنونی) ساخته می شد. سر این ابزار دارای سوراخی بود که دسته ای را می شد در آن قرار داد و به آن متصل کرد. میخ های ساخته شده از مس یا برنز نیز در همین زمان و همین منطقه ساخته شد، و می توان نتیجه گرفت که چکش های با سر فلزی نیز وجود داشتند.

در حدود دویست سال پیش از میلاد، صنعتگران روم باستان از چندین نوع چکش سر آهنی برای کار روی چوب و برش سنگ استفاده می کردند. چکش دوشاخی در حدود سال 75 بعد از میلاد دارای سطحی ضربه زننده در یک طرف سر، و شکافی منحنی دار برای بیرون کشیدن میخ در طرف دیگر سر آن ایجاد شد. ظاهر آن بسیار شبیه به چکش های دوشاخ مدرنی است که شما نه در موزه ها، بلکه از مغازه فروش ابزارآلات می توانید تهیه کنید.

با پیشرفت تجارت و تخصصی شدن حرفه ها، طراحی های مختلفی از چکش به وجود آمد. کالسکه سازها، چرخ سازها، آهنگرها، خشت کارها، سنگ تراش ها، کابینت سازها، بشکه سازها، کفاش ها، کشتی سازها و خیلی از متخصصان دیگر چکش های منحصربه فرد خود را طراحی و استفاده کردند. در سال 1840 میلادی، آهنگری به نام دیوید میدول در آمریکا چکش دوشاخی را معرفی کرد که سر آن نزدیک دهانه ضخامت کمتری داشت و به سمت پایین متمایل بود.

این سطح تحمل بیشتری را برای دسته فراهم می کرد و در هنگام استفاده از چکش برای بیرون کشیدن میخ، جلوی شل شدن آن را می گرفت. چکش او به قدری طرفدار پیدا کرد که مغازه آهنگری خود را به کارخانه ای گسترش داد تا بتواند از پس تقاضای فراوان ساخت چنین چکشی بربیاید. بیشتر چکش های دوشاخی که امروزه ساخته می شوند از همین طراحی برخوردار هستند.

چکش های مدرن شکل ها، مواد اولیه و وزن های مختلفی دارند. با اینکه برخی چکش های تخصصی دیگر کاربردی ندارند، با این حال هنوز هم پیکربندی های گسترده ای برای چکش وجود دارد و دیزاین های جدیدی برای کاربردهای جدید ساخته می شود.دو بخش اصلی چکش، سر و دسته آن است. طراحی این دو جزء تا حد زیادی به کاربرد خاص چکش بستگی دارد، ولی تمام چکش ها ویژگی های مشترک بسیاری دارند.

چکش ها را با وزن سر و طول دسته دسته بندی می کنند. یک چکش معمولی دوشاخ دارای سری به وزن 200 تا 600 گرم، و دسته ای به طول 30 تا 33 سانتی متر است. چکش قالب بندی که دارای چنگک صاف است و به طور معمول میخ های بسیار بزرگ تری را می تواند بیرون بکشد، سری به وزن 500 تا 800 گرم و دسته ای به طول 30 تا 45 سانتی متر دارد.

سر چکش ها از فولاد کربنی حرارت دیده شده ساخته می شود تا دارای قدرت و استحکام زیاد باشد. عملیات حرارتی کمک می کند که با وجود ضربات مداوم بر دیگر اشیاء فلزی، سر چکش خم نشود یا نشکند. بعضی چکش های خاص دارای سری از جنس مس، برنج، بابیت، و دیگر فلزات و آلیاژها هستند. دسته چوب هم می تواند دارای جنس چوبی، فولادی یا موادی از کامپوزیت باشد.