جمع آوری و حمل لاتکس درخت کائوچو

جمع آوری لاتکس درخت کائوچو
در برخی مناطق تولید و پرورش درخت کائوچو نظیر ایالت "کیرالا" در هندوستان به دلیل وفور میوه نارگیل از نصفه های پوسته میوه هایش برای جمع آوری لاتکس استفاده می گردد اما در سایر مناطق از ظروف پلاستیکی، آلومینیمی یا لعابی بدین منظور بهره می گیرند. کاربران ظروف جمع آوری لاتکس را با سیم هایی به دور تنه آن متصل می سازند. سیم ها باید حالت فنری داشته باشند تا همزمان با رشد درختان متسع گردند. لاتکس از طریق یک لوله ناودانی شکل که به داخل پوست درخت فرو برده اند، به درون ظرف سرازیر می شود. صمغ گیری معمولاً در صبحگاهان انجام می گیرد زیرا فشار داخلی درختان در بالاترین میزان قرار می گیرد. یک صمغ گیر ورزیده در سیستم "نیم گردشی" به صمغ گیری هر درخت در 20 ثانیه موفق می گردد لذا معمولاً در هر روز می تواند مسئولیت صمغ گیری 650 - 450 اصله درخت را برعهده گیرد.

صمغ گیری درختان به صورت یکروز در میان و یا دو روز در میان انجام می گیرد ولیکن زمانبندی اینکار را گاهاً با طول و تعداد شکاف های ایجادشده بر پوست درختان تنظیم می کنند. لاتکس حاوی 40 - 25 درصد کائوچوی خشک است لذا از ایجاد شکاف های مستقیم در تنه درخت خودداری می شود زیرا چنین عملی باعث صدمه لایه کامبیومی می شود و ترمیم پوست به حالت بدشکل انجام می پذیرد که نتیجتاً موجب بروز اشکال در صمغ گیری های بعدی خواهد شد. از هر محل برش در طول زندگی درخت کائوچو به تعداد 3 - 2 مرتبه برای صمغ گیری استفاده می شود. دوره زندگی اقتصادی درخت بستگی به شیوه صمغ گیری دارد زیرا صمغ گیری باعث زوال پوست تنه درختان کائوچو می گردد. یک روش استاندارد مرسوم در مالزی با صمغ گیری یکروز در میان باعث زوال سالانه 25 سانتیمتر از پوست آن به صورت قائم می گردد. لوله های لاتکس پوست درختان بحالت مارپیچی در جهت راست صعود می کنند لذا برش های صمغ گیری به طرف چپ ایجاد می گردند تا لوله های بیشتری را قطع نمایند.

درختان زخم خورده به خروج لاتکس به صورت قطره ای به مدت 4 ساعت ادامه می دهند سپس معمولاً محل بریدگی دلمه می بندد و لوله های خروج لاتکس در پوست درخت مسدود می گردند. در پرورش درخت کائوچو، صمغ گیرها پس از اتمام اولین مرحله از کار روزانه به صرف صبحانه می پردازند آنگاه به جمع آوری مایع لاتکس تا اواسط روز ادامه می دهند. برخی درختان ممکن است به چکاندن لاتکس همچنان تداوم بخشند و مایعات حاصله به صورت غلنبه ای در داخل ظروف صمغ گیری درآیند که در ضمن صمغ گیری های آتی جمع آوری خواهند شد. همچنین مقداری از لاتکس کائوچو در محل بریدگی تنه درختان لخته می گردند که موسوم به "لخته درختی" هستند. مجموع "لخته درختی" و "لخته فنجانی" در حدود 20 - 10 درصد کائوچوی خشک تولیدی را تشکیل می دهند. لاتکس هایی که بر روی زمین مجاور طوقه درختان می چکند موسوم به "لخته های زمینی" می باشند که به طور دوره ای جمع آوری می شوند و برای تولید مواد نازل تر فرآیند می گردند.

حمل و نقل لاتکس کائوچو
لاتکس طبیعی کائوچو را از کارخانه های جنوب شرقی آسیا، آمریکای جنوبی و شمال آفریقا به کمک کشتی ها در سراسر جهان توزیع می کنند. چون بهای کائوچوی طبیعی بنحو بارزی فزونی می یابد لذا شیوه انتقال با کشتی می تواند هزینه کمتری را به ازای هر واحد وزنی تحمیل کند. بکارگیری شیوه های مناسب ترابری کائوچو می تواند متأثر از عوامل زیر باشد:

1. مقصد حمل لاتکس
2. دسترسی به انبارهای ذخیره سازی
3. وضعیت امکانات حمل و نقل

در تجارت بین المللی لاتکس کائوچو غالباً از کانتینرهای اقیانوسی با حجم 20 فوت مکعب بهره می گیرند ولیکن برای ذخیره سازی لاتکس در کارخانجات و انبارها از مخازن کوچک تری سود می جویند.