پارچه نایلون چیست؟

پارچه نایلون چه نوع پارچه ای است؟

نایلون نام دسته ای از پلیمرهای مصنوعی است که معمولا جهت تولید طیف متنوعی از پوشاک و کالاهای مصرفی به کار برده می شود. برخلاف دیگر الیاف ارگانیک یا نیمه مصنوعی، الیاف نایلون کاملا مصنوعی هستند، یعنی در ساخت آنها هیچگونه ماده ارگانیک وجود ندارد. زمانیکه محققین در پی یافتن یک جایگزین برای ابریشم و کنف استفاده شده در چترهای نجات جنگ جهانی دوم بودند، استفاده از این نوع پلیمر مصنوعی برای ساخت پوشاک آغاز شد.

در زمان آغاز جنگ، برای بیش از 80 درصد از کاربردهای صنعت نساجی ایالات متحده از پنبه استفاده می شد و تقریبا همه دیگر منسوجات از طریق پشم تولید می شدند. با این حال تا سال 1945، الیاف مصنوعی مانند نایلون در حدود 25 درصد از سهم بازار نساجی را به خود اختصاص داده بودند و زمانیکه جنگ به پایان رسید، تولید کنندگان به دنبال راه های جدیدی برای بازار این دسته از الیاف مصنوعی بودند.

پس از اینکه جنگ به پایان رسید، کمبود مواد متداول تولید لباس (مانند پنبه و ابریشم) وجود داشت، بنابراین برخی از تولید کنندگان لباس از نایلون به کار رفته برای چتر نجات به گونه ای دیگر استفاده نمودند. پس ایده استفاده از نایلون در پوشاک زنانه به محبوبیت دست پیدا کرد و تولید جوراب ها و لباس های زیر نایلونی به شدت افزایش یافت.

نایلون در همان زمان، محبوبیت بیشتری در طیف متنوعی از بازارهای مصرفی و نظامی به دست آورده بود. این ماده در اصل توسط شرکت دوپونت (DuPont) در اوایل دهه 1920 میلادی توسعه پیدا کرده است و تولید آن در نمایشگاه جهانی سال 1939 به طور رسمی اعلام شد. شرکت دوپونت در آن زمان به استفاده از نایلون برای کاربردهای تحقیقاتی و علمی تمایلی نداشت و هدف عمده این شرکت از تولید این پلیمر به ساخت منسوجات مربوط می شد.

زمانیکه این ماده کشف شد، از نام کنونی برای شناسایی آن استفاده نمی شد. با شناسایی پتانسیل این پلیمر برای استفاده در پارچه، شرکت دوپونت برنامه ریزی کرد تا این محصول را تحت نام no-run به بازار عرضه کند. چون کشف گردیده بود که وقتی این پلیمر در پارچه استفاده می شود، در برابر پخش شدن مقاوم است (مشکلی است که باعث تنگ شدن لباس می شود و زیبایی آن را کاهش می دهد)، این نام انتخاب شده بود.

با این حال خیلی زود مشخص گردید که نایلون در حقیقت در معرض پخش شدگی هم می تواند قرار گیرد، بنابراین نام این محصول به nuron تغییر یافت. با این حال این نام رضایت بخش نبود، لذا نام محصول به nilon تبدیل شد و حرف i برای راحت تر شدن تلفظ با y جایگزین گردید.

مصرف کنندگان در اوایل استفاده از پارچه نایلون، به مسائل مختلفی در مورد این پارچه پی بردند. علیرغم تلاش های اولیه بازاریابان که نایلون را قویتر از فولاد نیز توصیف می کردند، مشخص شد که این پارچه به شدت مستعد پخش و پارگی است و نداشتن خصوصیات عدم جذب رطوبت باعث بروز نگرانی و تردید در هنگام استفاده از این پارچه شد. جوراب های نایلونی در بعضی از حالت های شدید به زغال سنگ و آب تبدیل خواهند شد.

اگر تولید کنندگان این ماده به ترکیب نمودن نایلون با دیگر منسوجات اقدام نمی کردند، پروژه تولید این محصول به شکست می انجامید. وقتی پارچه نایلونی با پلی استر، اسپندکس یا پنبه ترکیب شد، مشخص گردید که ویژگی های مطلوب این پارچه حفظ می گردد و بسیاری از ویژگی های نامطلوب این پارچه از بین می رود. امروزه بیشتر لباس های نایلونی، ترکیبی از پارچه های مختلف هستند. محبوبیت این پارچه در طی دهه های 1940 و 1950 میلادی حفظ شد، اما نایلون و دیگر منسوجات مصنوعی، افت محبوبیت را از سال 1970 میلادی تجربه نمودند.

با گذشت زمان، جذابیت و نوآوری نایلون از بین رفت و مصرف کنندگان به اثرات زیست محیطی این پارچه توجه نمودند. جزء اصلی پارچه نایلون، نفت خام است و این منسوج زیست تجزیه پذیر نیست. با این حال تا سال 2008، حدود 12 درصد از تولید الیاف مصنوعی جهان به پارچه نایلونی تعلق داشت.حتی اگر محبوبیت پارچه نایلونی برای پوشاک مصرفی کاهش پیدا کند، باز هم این خانواده پلیمر برای اهداف صنعتی و تحقیقاتی همچنان محبوب خواهد ماند.

مثلا نایلون می تواند به پلاستیکی تبدیل شود که علاوه بر داشتن دوام بالا، مصارف متعددی نیز دارد. رزین های نایلون معمولا در شانه سر، پیچ های ماشین، قطعات اسلحه، مواد بسته بندی غذا، مسواک و صدها کاربرد دیگر مورد استفاده قرار می گیرند.