کاشت فلفل سیاه

فلفل سیاه از جمله محبوب ترین ادویه جات جهان محسوب می شود به طوریکه در برخی اقوال آن را "سلطان ادویه ها" نامیده اند. به علاوه آن را به واسطه درآمدزائی و قابلیت تبادلات بین المللی با عنوان "طلای سیاه" نیز می شناسند. این گیاه بومی مناطق جنوبی کشور هند است امروزه کاشت آن عمدتا در مناطق دیگری از هند نظیر: کرالا، تامیل نادو، کارناتاکا، کونکان، پوندیچری آندامان و جزایر نیکوبار صورت می گیرد. در بسیاری کشورهای گرمسیری جهان نظیر: هند، برزیل، میانمار (برمه)، اندونزی، مالی و ماداگاسکار در سطوح گسترده ای کشت می شود. این موضوع در حالی است که ایالت های جنوبی هند از جمله کرالا که دارای اقالیمی به شدت مرطوب هستند، جایگاه حدود 90 درصد تولید جهان می باشند. کشور هند به عنوان بزرگ ترین تولید کننده، مصرف کننده و صادر کننده این گیاه در جهان شناخته می شود.

گیاهشناسی

فلفل سیاه با نام علمی " Piper nigrum " از خانواده " Piperaceae " گیاهی چندساله و همیشه سبز می باشد، کاشت آن در مناطق گرم و مرطوب با بارندگی زیاد انجام می گیرد و به عنوان یک گیاه دارای ساقه های رونده مایل به رشد بر روی داربست ها، دیرک ها و یا بالا رفتن از درختان است و با وجود دارا بودن ریشه های هوایی به عنوان گیاه انگل یا پارازیت شناخته نمی شود. بوته های آن دارای ساقه های رونده (vine) است. این گیاه دارای برگ های کشیده و نوک تیز (قلبی شکل) همانند گیاه "بتل برگی" می باشد به طوریکه برگ هایش با آرایش متناوب بر روی ساقه های رونده طویل مستقرند. این گیاه از سیستم ریشه دهی کم عمق بهره می برد آنچنانکه فقط تعداد کمی از ریشه های جانبی آن قادر به نفوذ تا عمق 2 متری خاک هستند.همچنین دارای گل های کوچک سفید رنگ دو جنسی (هرمافرودیت) است. گل هایش با توجه به تراکم اولیه به شکل سنبله دیده می شوند ولیکن تدریجا در طی مراحل رشد به شکل خوشه در می آیند. بوته های فلفل سیاه دارای سه نوع ساقه رونده یا "رانر" به شرح زیر هستند:

1. ساقه اصلی یا "رانر اولیه" که منجر به تشکیل ساقه طویل دائمی می شود و سایر رانرهای گیاه از آن منشعب می شوند.
2. رانرهای ثانویه عبارت از نوساقه های بلند با سطح مقطع مدور و میانگره های طویل هستند. آنها تا ارتفاع زیادی صعود می کنند سپس به واسطه عدم استحکام بر سطح زمین می افتند.
3. رانرهای ثالثه شامل شاخه های ستبر و کوتاه هستند که به حالت افقی از محورهای اولیه و ثانویه گیاه توسعه می یابند.

گل ها و خوشه های آن در مقابل برگ ها و منحصراً بر روی رانرهای ثانویه ظاهر می گردند. میوه هایش را سته های مدوری به قطر 10 - 4 میلی متر تشکیل می دهند که در قالب خوشه های طویل مشاهده می شوند. هر سته دارای یک بذر منفرد به قطر 6 - 3 میلیمتر است که با گوشت و پوست میوه پوشش می یابد.

کاشت فلفل سیاه
کاشت و پرورش آن نسبتا دشوار است ولیکن این دشواری برای تهیه ادویه ای محبوب، گران بها و بسیار ضروری که در برخی اقوال آن را "طلای سیاه" نامیده اند، می تواند ثمربخش و مطلوب تلقی گردد. بوته هایش در مناطقی از جهان به خوبی رشد می یابند، که علاوه بر برخورداری از رطوبت نسبی بالا هیچ گاه با دماهای کمتر از 16 درجه سانتی گراد مواجه نگردند. محققین بر اساس استاندارد منطقه بندی اراضی کشاورزی وزارت کشاورزی آمریکا ( USDA hardiness Zone) برای مناطق 11 - 10 مناسب دانسته اند. بوته های آن را اصولاً بر روی قیم ها و حائل هایی پرورش می دهند. در چنین وضعیتی ریشه های هوایی گیاه در هوا آویزان و معلق می مانند. گیاه فلفل سیاه پس از رشد کافی در طی ماههای تابستان به تولید سنبله های کوچکی با گل های سفید می پردازد که متعاقبا به میوه های سته تبدیل می گردند.