برای رفوکردن فرش ابزار و وسایلی استفاده میشود که تقریبا مشابه همان وسایلی هستند که برای بافت فرش مورد استفاده قرار میگیرند.
شانه یا دفتین: شانه رفوگری در مقایسه با شانه بافت، دارای دندانه و تیغههای کمتری است و همان عمل مرتب کردن و کوبیدن گره های هر رج را به لبهی فرش برعهده دارد. به هنگام کاربرد این وسیله بایستی به کم استقامت بودن تارها توجه داشت. زیرا اگر تار پوسیده یا کم استقامت داشته باشیم و به واسطهی دفتین زدن نیروی زیادی بر آن وارد شود؛ با پارگی تارها مواجه خواهیم شد و این امر برایمان نامطلوب است.
قلاب: از این ابزار برای کشیدن نخ خامه از میان تارها استفاده میشود. قلاب انواع مختلفی دارد که مهمترین آنها عبارتند از:
چاقو: چاقوهای مورد استفاده درکار رفو انواع مختلفی دارد، هر کدام جهت کاری مورد استفاده قرار میگیرند:
چاقو «کارد بی نوک»: این چاقو شکل دگرگون شده چاقوی بافت است و مخصوص قالیهای گرهترکی میباشد. نام عامیانه آن که در بازارفرش تبریز رایج است «کارد بی نوک» میباشد. کاربرد این وسیله بیشتر در روش دفهکاری میباشد و نیز به هنگام بافت در مرحله رفو از آن جهت ایجاد فاصله بین و یا تنظیم رج ها استفاده می کنند.
چاقو و چنگال: نام عامیانهی این وسیله «چنگال» میباشد. این وسیله نیز مانند کارد بی نوک دگرگون شده چاقوی بافت میباشد و قسمت تیز آن در اینجا کند و نابرنده میباشد. این وسیله کاربرد بیشتری در رفوگری دارد، و مدت زمان بیشتری در دست رفوگر قراردارد. کاربرد این وسیله در بیرون کشیدن تارها و تیرههای پاره پوسیده و نیز شکافتن گرههای غلط بافتهشده میباشند.
چاقوی بافت: وسیله آشنای هر قالی باف بوده و مرغوبترین نوع آن برای رفو، چاقویی است که فاصله بین قسمت چاقو و تیز آن با قلاب نوک آن درازتر باشد، و در بافت گره های رفو و گذراندن القاج کلفت و نازک استفاده میشود.
سوزن: سوزن مورد استفاده در رفوگری از جهت قطر دارای انوع و نمرههای مختلف است، سوزن رفوگری از لحاظ جنس محکمتر و مقاومتر از سوزنهای معمولی بوده و خاصیت فلزی دارد و شکننده نمیباشد. کاربرد سوزن در تونهکشی و پودکشی و کوبلنزنی و شیرازهزنی می باشد، بایستی سوزن رفوگری ظریف و نازکتر بوده، سوراخ انتهای آن دراز و بیضی شکل باشد، ته گرد و دایره مانند کار گذراندن نخ را آسان میکند، ولی در جایگزین کردن تارهای نو، انسجام و نظم گرهها را به هم میزند.
دستگاه چوبی یا دار رفوگری(چار چوب): یکی از وسایل اصلی و مهم رفوگری است و در اصل وظیفه دار قالی را به عهده دارد.
قاشینgashin: وسیلهای که بعد از بافت قسمت آسیب دیده از آن استفاده میشود تا در هم رفتگی پرزها را بازکند، ابزاری است فلزی و با دندانههای درشت در لبه آن، شکل اره ای آن نیز وجوددارد.
کیله برس قالی: ابزاری است مانند برس سیمی ولی ظریفتر از آن که با سوزنهای ریز و کوتاه، در حدود نیم سانتیمتر که به صورت نواری به عرض سه تا پنج سانتیمتر و طول 10 تا 12 سانتیمتر مشخص میشود و با کشیدن روی قسمتهای پرداخت شده پرزها را مرتب کرده، اضافه را بیرون میآورند.
قیچی: قیچی مورد استفاده در رفو دو نوع میباشد
انبردست یا دم باریک: در واقع بیشتر از دم باریک استفاده میشود و از آن برای فرو بردن و بیرون کشیدن سوزن در مراحل مختلف استفاده میشود.
سوزن شیرازه: که برای شیرازه دوزی در قالی مورد استفاده قرار میگیرد.
تخته شیب دار: برای نصبکردن قسمت پاره فرش و محکم و صاف کردن سوراخ قالی.
موم: که برای کشیدن بر روی تار و پود استفاده میشود تا تاب تار خوابیده و به راحتی وارد قالی شود.
انگشتانه: برای سهولت کار رفوگران و آسیب ندیدن انگشتان دست از آن استفاده میشود.
درفش: برای بیرون آوردن یا داخل نمودن تار، پود و پرز قالی
میخ کش: برای درآوردن میخ از قالی تخته و کارگاه و یا از تخته شیبدار.
از دیگر وسایل مورد نیاز می توان به تخته، اتو، سنگ چاقو تیز کن، چکش، میخ، نوار چرمی، گازانبر و شیشه یا بطری جهت زیرکار (در مورد سوزن کشی کردن) نام برد. ضمن آنکه از موم هم استفاده میکنند و سوزن را به موم میزنند تا راحتتر در مغز قالی فرورود.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
