تیغه های اره میزی و نحوه تعویض آنها

مرغوبیت و کارایی یک اره میزی در گرو کیفیت تیغه ی آن است. یک تیغه ی کند یا از رده خارج، می تواند حتی بهترین اره های میزی را نیز به یک دستگاه بی کیفیت و یا خطرناک تبدیل نماید. برای محافظت هر چه بهتر از تیغه های میز برش، از انباشتن و قرار دادن آن ها روی هم و بدون هیچ لایه ی محافظی در بین آن ها خودداری نمایید.

تیغه ها را به طور جداگانه در محلی خاص آویزان کرده و یا یک ورق مقوا یا کارتن در بین آن ها قرار دهید. تیغه های کند شده، شکسته شده و یا با دندانه های از ردیف خارج شده را به سرعت تعویض کنید؛ چرا که بیشترین اتفاقات به وجود آمده توسط این دستگاه ناشی از تیغه های کند است تا تیغه های تیزتر.

تیغه های خود را تمیز نگه دارید. صمغ و شیره ی موجود در چوب موجب کُند شدن تیغه ی اره شده و توانایی آن برای برش های تمیز و صاف را کاهش می دهد. برای از بین بردن شیره ی درختان و حالت چسبندگی آن از روی تیغه، می بایست آن را در یک ظرف حاوی روغن تربانتین قرار داده و سپس با سیم ظرفشویی آن را تمیز نمود. در صورت باقی ماندن اندکی از بقایای صمغ روی تیغه نیز می توان از اسپری پاک کننده ی گاز آشپزخانه استفاده کرد.

کیفیت مناسب یک تیغه، علاوه بر شرایط رسیدگی و تمیز نگه داشتن آن به استفاده ی درست و به جا از هر تیغه برای موارد کاربرد مخصوص به آن بستگی خواهد داشت. در حالی که در گذشته تنوع چندانی در بین تیغه های دیسکی وجود نداشت اما امروزه طیف گسترده ای از تیغه ها برای مصارف گوناگون در بازار عرضه می شود؛ برای مثال برای برش های طولی و عرضی، برش های کم عمق به منظور اجرای اتصالات کام و زبانه، و یا حتی برای برش گونه های ویژه ای از چوب تیغه های مخصوصی وجود دارد. البته فارق از نوع تیغه ها، تمامی آن ها به یک شکل روی دستگاه بسته شده و ارتفاع و زاویه آن ها به یک شکل تنظیم می شود.

می توان گفت عرضه ی تیغه های کاربیدی تحولی در زمینه ی تولید تیغه های دیسکی بود. در واقع تیغه های کاربیدی با کنار زدن تیغه های فولادی، به عنوان نخستین انتخاب هر نجاری قلمداد می گردند. علت این امر نیز در جنس آن ها نهفته است تیغه های دیسکیِ کاربیدی نسبت به نوع فولادی دارای دوام بیشتری بوده و زمان بیشتری طول می کشد تا نیاز به تیز کردن پیدا کنند. در این نوع تیغه ها مواد دیگری از جمله کبالت نیز به چشم می خورد.

دندانه های کاربیدیِ آن ها نیز به کمک نقره یا مس به بدنه ی فولادی تیغه متصل شده است. مزیت کاربید در سخت بودنِ آن است.در حالی که تیغه های کاربیدی برای مدت 100 ساعت یا حتی بیشتر قابل استفاده هستند، به همان میزان تیز کردن آن ها نیز نسبت به تیغه های فولادی دشوارتر و در نتیجه، پرهزینه تر خواهد بود. با این وجود، به دلیل مزایایی که دارند، همچنان ترجیح اکثر درودگران بر استفاده از تیغه های کاربیدی است.

تیغه های کاربیدی در چند نوع مختلف تولید و عرضه می گردند. هر یک از این مدل ها، مزایا و کاربردهای مخصوص به خود را دارند. تمامی تیغه های کاربیدی در چوب شیارهایی را ایجاد کرده و فاصله ی بین دندانه ها نیز گرد چوب را در حین برش از دید خارج می کنند. در بعضی تیغه ها، دندانه ها به صورت سر صاف پشت سرِ هم قرار گرفته و باعث می شوند تا داخل یک شیار کاملا خالی گردد. در برخی دیگر از مدل ها تیغه ها به صورت کج و یکی در میان شیب آن ها به سمت راست و چپ قرار دارد. به کمک این تیغه ها، بیشتر کناره های یک شکاف برش می خورد.

تعویض تیغه ی اره میزی

ابتدا برای باز کردنِ تیغه های اره میزی دستگاه، یک تکه چوب را روی میز کارگیر و زیر دندانه های تیغه قرار می دهیم تا از چرخش تیغه های اره میزی در حین باز کردنِ آن جلوگیری شود. سپس آچار را روی مهره قرار داده و به آرامی، به صورتی که مهره داخل دستگاه نیفتد، آن را با دست باز کرده و با احتیاط تیغه را از جای خود خارج می کنیم.

سپس تیغه های اره میزی را از حفره ی وسط آن وارد میله ی گرداننده ی تیغه می کنیم؛ جهت قرارگیری تیغه باید به صورتی باشد که دندانه های آن به سمت جلوی میز باشند. پس از قرار دادن واشر، مهره را ابتدا با دست و سپس با آچار مخصوص دستگاه در جای خود محکم می کنیم؛ در حین محکم کردن مهره، تیغه را نیز با دست دیگر به کمک یک دستمال یا پارچه ی ضخیم مانند جیر نگه می داریم.

به منظور تغییر زاویه ی تیغه، ابتدا باید تیغه را در بالاترین ارتفاع خود نسبت به سطح میز کارگیر قرار داد. سپس گونیای تاشو را روی زاویه ی مورد نظر تنظیم کرده و یک سر آن را به تیغه مماس می کنیم؛ به صورتی که گونیا درست بین دو دندانه ی تیغه قرار بگیرد. در این حالت فلکه ی تنظیم زاویه ی تیغه را تا جایی می چرخانیم که سر دیگر گونیای تاشو نیز کاملاً روی میز بنشیند و زاویه ی تیغه با زاویه ی مورد نظر کاملا برابر گردد.

تنظیم ارتفاع تیغه های اره میزی نیز با وجود ساده انگاشتنِ آن، امری بسیار مهم است. ارتفاع بیش از حد تیغه خطر آسیب رساندن به اپراتور را افزایش می دهد و ارتفاع کم نیز اجرای برش را به طور کامل و صحیح صورت نمی دهد. به طور معمول، بهتر است ارتفاع تیغه های اره میزی حدودا 0.5 سانتی متر بالاتر از ارتفاع قطعه ی کار باشد.