تیغه اره های دستی

استفاده از اره های دستی به حدود 4000 سال پیش بازمی گردد؛ در زمان مصر باستان تیغه ی اره ها از جنس مس ساخته می شد. بعدها در دوران یونان و روم باستان دستگیره هایی برای اره ها ابداع شد که تیغه را در جای خود محکم نگه دارد. آن ها همچنین به اهمیت نحوه ی قرارگیری دندانه های تیغه پی بردند و با خم کردن آن ها به چپ و راست به صورت یک در میان فرآیند برش را ساده تر نمودند.

هر چند با این کار، خط برش و شکافی که تیغه ی اره روی قطعه چوب در حین برش ایجاد می نماید اندکی بیش از ضخامت تیغه است. امروزه نیز همچنان تیغه ی ارّه ها به همین شکل طراحی و ساخته می گردند؛ به این دلیل که بیرون زدگی دندانه ها از گیر کردن تیغه در شکاف برش به هنگام ارّه کردن جلوگیری به عمل می آورد.

از قرن 17، تولیدکنندگان بریتانیایی به تیغه های استیل اره ها دستگیره های چوبی با یک سوراخ بیضی افزودند تا ارّه ظاهر مدرن تری پیدا کند. امروزه برای هر منظوری ارّه ای مخصوص وجود دارد.
اگرچه تمامی ارّه ها تقریباً به یک شکل قطعات چوب را می برند اما تفاوت های بسیاری با یکدیگر دارند. ویژگی هایی که در ارّه های مختلف متفاوت است عبارتند از:

تعداد دندانه های تیغه، شکل دندانه ها و همچنین فاصله ی بین دندانه ها. این ویژگی ها تعیین کننده ی کاربرد یک اره هستند. برای مثال، اره های ریزدندانه که لبه ی بالای تیغه ی آن ها برای جلوگیری از خم شدن تیغه مهار شده است، برای برش های ظریف مناسب تر هستند.

اما این اره قطعاً برای برش های طولی و عرضی قطعات بزرگ تر ویژگی های لازم را دارا نخواهد بود. برای چنین برش هایی می بایست از ارّه ای با فواصل بیشتر بین دندانه های آن استفاده نمود. همچنین ابعاد دندانه ها بزرگ تر و شیب لبه ی تیز آن ها بیش تر است. برای برش های منحنی نیز از ارّه مویی استفاده می شود. به کمک این ارّه می توان برش های بسیار ظریف را انجام داد.

در حالی که امروزه بیشتر درودگران به جهت سرعت بیش تر از اره های برقی استفاده می کنند، اما استفاده از اره های دستی نیز خالی از لطف نخواهد بود. استفاده از آن ها مقرون به صرفه تر، ایمن تر و با صدای کمتری خواهد بود. از آن گذشته، قابلیت حمل و همچنین نگهداری راحت تر نسبت به مدل های برقی ویژگی غیر قابل انکار ارّه های دستی است. یک ارّه دستی باکیفیت به اندازه ی یک عمر کارایی خواهد داشت. حتی ارّه ای که سال ها بلا استفاده و تیغه ی آن زنگ زده باشد، با زنگ زدایی و تیز کردن تیغه کاملاً قابل استفاده خواهد بود.

تیغه اره های دستی

تمامی تیغه ها اساساً شبیه به هم هستند؛ ردیفی منظم از دندانه های تیز که الیاف چوب را بریده و اضافات دو سر چوب را از بین می برند. اما به دلیل وجود نیازها و کاربردهای مختلف، در جزئیات تفاوت های ظریفی میان انواع مختلف تیغه ها وجود دارد. عموماً ارّه ها دارای تیغه های یک طرفه یا دو طرفه هستند. تیغه های یک طرفه قابلیت ایجاد برش های طویل را دارا هستند. در حالی که در تیغه های دوطرفه بین دندانه ها فاصله ی به مراتب کمتر وجود دارد و به همین دلیل برای برش های دقیق تر و البته با طول کمتر مناسب اند.

دندانه های تیغه ی اره بر اساس کاربرد ارّه شکل گرفته و در کنار هم قرار می گیرند. برش با تیغه های یک طرفه در جهت برگشت صورت می گیرد. این تیغه ها در دو نوع مختلف وجود دارند: نوع اول که دارای لبه ای با یک طرف تقریباً صاف هستند. پایه ی دندانه ها دارای زاویه ی 90 درجه بوده وحالت عمودی دارند و به همین دلیل این امکان را می دهند تا برش با بیشترین قدرت و شدت ممکن انجام گیرد. اما در نوع دوم، پایه ی دندانه ها حالت عمودی نداشته (زاویه ای در حدود 60 درجه) و شیب کمی دارند. ضمن اینکه دو طرف لبه ی تیغه تراش خورده است. به همین دلیل برای برش های عرضی و ظریف مناسب ترند.

اما با استفاده از تیغه های دوطرفه، برش در هر دو جهت رفت و برگشت صورت می گیرد. همانند تیغه های یک طرفه ی نوع اول، دو طرف لبه ی تیغه تراش خورده است. اما شیب دندانه های بیشتر (حدود 45 درجه) بوده و به همین جهت امکان برش در هر دو جهت رفت و برگشت را فراهم می کنند. اگرچه سرعت برش های طولی با استفاده از تیغه های دو طرفه نسبت به تیغه های یک طرفه نوع اول کم تر و همچنین نسبت به تیغه های یک طرفه ی نوع دوم برش های عرضی پهن تر و با دقت پایین تری ایجاد می کنند اما در نهایت کار هر دو نوع تیغه های یک طرفه را انجام می دهند.

اما تیغه ی اره های ژاپنی به کلّی متفاوت هستند. دندانه های تیغه ها بلندتر و باریک تر بوده و بر خلاف ارّهای غربی، در هنگام برش شکاف هایی بسیار باریک روی سطوح چوبی ایجاد می کنند.