کاربرد بازیافت پلاستیک در صنعت بسته بندی

با توجه به علاقه ای که در گسترش بازیافت با وجود بحران زباله های خشک، به وجود آمده است، این نکته که چگونه مواد برای بازیافت جمع آوری می شود، از اهمیت فراوانی برخوردار شده است. یک رویکرد این است که تمامی زباله های موجود جمع آوری شده و آن هایی که قابل بازیافت است، جداسازی شود. از آن جا که مشارکت مصرف کنندگان در بازیافت مانند امروز نبود، نرخ بازیافت با انجام فرآیندهای جداسازی محدود بود.

سازمان معادن ایالات متحده در دهه 1970 کمک و حمایت قابل توجهی از تحقیقات در این زمینه انجام داد. دلیل این حمایت آن بود که اغلب از فن آوری هایی استفاده می شد که از فرآیندهای معدنی الگوبرداری شده بود. هزینه های فرآوری بالا و کیفیت پایین مواد بازیافت شده از این طریق، موجب شد تا این رویکرد دوام زیادی نداشته باشد. یکی از مشکلات این شیوه، عدم توانایی آن در جداسازی دقیق و مناسب انواع مختلف رزین های پلاستیکی از یکدیگر بود. پس از کنار گذاشتن این روش، روش جداسازی از مبدا، که در آن از مصرف کنندگان خواسته شد، مواد قابل بازیافت را از دیگر زباله ها، جداسازند، مطرح شد.

بدیهی است در چنین برنامه ای آنچه بیش از هر عامل دیگری حائز اهمیت است، میل و رغبت مصرف کنندگان برای انجام متعهدانه این برنامه است. مطالعات گوناگونی برای بررسی رفتار مصرف کنندگان و اعمال سیاست های تشویقی و تنبیهی در نوع آماده سازی موادی که از مصرف کنندگان خواسته می شود، تحویل دهند، انجام گرفته است. همچنین چگونگی تحویل مواد و مکانی که باید برای تحویل مواد در نظر گرفت، در این مطالعات مورد بررسی قرار گرفتند.

نتیجه این مطالعات نشان داد که یک ارتباط قوی میان مشارکت در برنامه بازیافت و دوعامل کلیدی سهولت و انگیزه، وجود دارد. به سادگی می توان دریافت که افراد دارای انگیزه بالا حتی هنگامی که شرایط سهل و آسانی برایشان فراهم نیست، در برنامه بازیافت شرکت می کنند. برای مثال، آن ها مواد قابل بازیافت را تمیز می کنند، مواد قابل بازیافت را بر اساس نوع مواد جدا سازی وطبقه بندی می کنند، یک ماه یا حتی بیشتر این مواد را نگه می دارند و به محل های drop_offکه در وسط شهر قرار گرفته تنها به مدت چند ساعت در بعداز ظهر یک روز در طول ماه باز است، تحویل می دهند.

از سوی دیگر، برخی مردم تمایلی به مشارکت در برنامه باز افت ندارد و تلاش برای ایجاد انگیزه و تسهیل شرایط بازیافت بر ایشان مهم نیست.البته، اغلب مردم بین این دو حالت قرار دارند و اگر ترکیبی از انگیزه و سهولت برایشان فراهم شود، تمایل به مشارکت در برنامه بازیافت خواهند داشت.کمیته ها و انجمن های مختلفی در ایالت متحده برنامه های باز یافت را از طریق راه های گوناگون سازمان دهی و پی ریزی کرده اند.

به واسطه این تجربیات، برخی عوامل کلیدی در این زمینه پدیدار شده است.در ابتدا، برای محلات یک خانواده ای، جمع آوری مواد قابل بازیافت وزباله درحاشیه پیاده ها انجام می شودوجمع آوری زباله در یک روز به بالاترین نرخ مشارکت می رسد.برای محلات و سکونت گاه های چندفامیلی، محل های (sife)جمع آوری در مجاورت مکان های جمع آوری زباله هاقرارمی گیردیا این که درمجاورت برخی تأسیسات مرکزی مورد استفاده هم چون اتاق های رخت شویی در نظرگرفته می شود که اثر بخشی مطلوب تری به همراه دارد.

آموزش مداوم مصرف کنندگان برای موفقیت ضروری است. مردم باید بدانند که چگونه در این برنامه مشارکت کنند و باید به یاد داشته باشند که مشارکت آنان تا چه حد حائز اهمیت و ارزشمند است. حتما در یک برنامه بلند مدت، ساکنین جدیدی خواهند آمد که نیاز به اطلاعات دارند و مردم فراموش کاری که باید اطلاعات به آن ها یادآوری شود. آموزش کودکان در مدارس می تواند بسیار اثرگذار باشد. این آموزش هم در ایجاد عادت بازیافت برای کودکان موثر است و هم در تغییر رفتار والدین آنها.

جمع آوری در اغلب مواد قابل بازیافت می تواند به صورت مخلوط و با حداقل فرآوری انجام شود. این عمل مشارکت را به بالاترین حد می رساند. در واقع در تمامی برنامه های بازیافت، ضروری است که مواد در ابتدا تمیز شود. این نه تنها یک عامل کلیدی در کیفیت است بلکه پس مانده های مواد غذایی می تواند نگرانی های جدی در مورد سلامت جامعه را موجب شود. اگر از مردم خواسته شود که لیبل ها را جدا سازند یا قوطی ها را فشرده و مسطح سازند، بسیاری از مردم به جای آن که ظروف را در ظرف بازیافت بریزند، در سطل زباله می ریزند و تلاش برای بازدهی زوش بازیافت از مبدا بی اثر می شود.

عرضه یک ظرف بازیافت به هر خانواده برای مثال سطل آبی رنگی که مورد پسند مردم است، می تواند در افزایش مشارکت مردم بسیار موثر باشد. به طور کلی برنامه های بازیافت اجباری، که در آن با قوانین و مقررات ویژه از مردم خواسته می شود مواد قابل بازیافت را جدا سازند، نرخ مشارکت به نسبت بالاتری نسبت به برنامه های کاملا اختیاری به دنبال دارد. باید توجه داشت که برنامه های اختیاری که به خوبی اجرا شده است به نرخ مشارکت بسیار بالاتری نسبت به برنامه های اجباری ناقص و بی برنامه به دست آورده است.

تعداد اندکی از مردم به برنامه های اجباری واکنش منفی نشان داده و در نهایت از مشارکت در آن سر باز می زنند. دیگران نیز ممکن است آن را به طور کامل رد نکنند اما شاید سعی کنند که تا جای ممکن حداقل مشارکت را داشته باشند. این یکی از دلایل احتمالی است که چرا یک برنامه اجباری بدون فعالیت اجباری ممکن است نرخ مشارکت پایین تری نسبت به یک برنامه اختیاری همانند داشته باشد.

در تعین ساختار نهایی یک برنامه بازیافت لازم است هزینه ها با مزایای برنامه، تراز بشود (متعادل شدن) برنامه ای که حداکثر سهولت را در بر دارد، معمولا هزینه ها را افزایش می دهد. فعالیت های آموزشی و انگیزشی نیز هزینه بردار است. عامل کلیدی این است که مقدار مواد اضافی جمع آوری شده، سرمایه گذاری مورد نیاز را توجیه می کند.

در جاهایی که روش جمع آوری زباله از جمع آوری (برداشتن) سنتی از کنار خیابان متفاوت است، طراحی موثرترین برنامه بازیافت، متفاوت خواهد بود. عوامل فرهنگی همچون احترام برای authority و willingness برای برآورده کردن انتظارات جامعه بسیار مهم است.