قبل از بررسی جزییات یک شهر هوشمند به عنوان یک نوآوری ما نیازمند درک عناصر مفهومی اصلی آن هستیم. در واقع گام اول برای ایجاد شهر هوشمند، درک مفهوم آن است، مروری مختصر بر ادبیات مرتبط در این حوزه نشان می دهد که مفهوم شهر هوشمند بسیار بحث برانگیز است، در واقع پیدایش اصطلاحات مشابه مانند شهرهای باهوش، شهر مجازی، شهر دانش، شهر دیجیتال و...غیره به سردرگمی مفهومی این اصطلاح افزوده است
مفهوم شهر هوشمند در سه حوزه اصلی توسعه پیدا کرده است: 1. دانشگاهی 2، صنعتی 3، حکومتی
ادبیات دانشگاهی رویکرد کل نگر و جامع دارد و با توجه به علاقه مندی به توسعه دانش و اطلاعات معنی هوشمند طیف وسیعی از خصوصیات مانند خود پیکربندی، خود ترمیمی، محافظت از خود و خود بهینه سازی را در برمی گیرد.در ادبیات صنعتی با گرایش به کسب و کار و ابزارهای صنعتی، مفهوم هوشمند به خدمات و محصولات هوشمند، هوش مصنوعی و دستگاههای متفکر اشاره دارد.
سرانجام در اسناد حکومتی با هدف مدیریت توسعه شهری کلمه هوشمند در ارتباط با نظریه برنامه ریزی شهری «رشد هوشمند» که در اوایل دهه 90 برای جلوگیری از پراکنده رویی پدید آمد، تفسیر می شود. با وجود این تنوع به نظر می رسد استفاده از فناوری و نوآوری اجتماعی موضوع اصلی در این مفهوم باشد. یکی از تأثیرگذارترین تعاریف در ادبیات دانشگاهی توسط دانشگاه صنعتی وین در سال 2007 ارائه شده است.
شهر هوشمند، شهری است که به خوبی در حال اجرای راههای رو به جلو در خصوصیات شش گانه (مردم هوشمند، تحرک هوشمند حکمروایی هوشمند، زندگی هوشمند، اقتصاد هوشمند و محیط هوشمند) است، که در ترکیبی هوشمند از دارایی ها و فعالیت های سرنوشت ساز، مستقل و آگاه شهروندان ساخته می شود».
در حالی که در ادبیات صنعتی از جمله ایده شرکت ای بی ام در مورد شهر هوشمند، شهرها به عنوان سیستمی از سیستم ها در نظر گرفته شده است. این شرکت شهر هوشمند را به عنوان شهری که فناوری را برای تغییر و دگرگونی سیستم های اصلی اش و بهینه سازی بازگشت منابع کاملا محدود مورد استفاده قرار می دهد، تعریف می کند.
اما ادبیات حکومتی بیشتر بر روی جنبه های اداری و مالی شهر هوشمند و بر اهداف زیست محیطی مانند انتشار گازهای گلخانه ای تأکید می کند. به طور کلی ادبیات دانشگاهی رویکرد کل نگر و جامع دارد و طیف گسترده ای از موضوعات را دربر می گیرد و عمدتا بر بهبود در سه حوزه حکمروایی، توسعه اجتماعی و محیط زیست متمرکز شده است.
از نقطه نظر صنعتی، شهرهای هوشمند عمدتا به دلیل تعامل بین رقابت و توسعه پایدار شهری پدید آمده اند. به علاوه بهره وری و محیط زیست پایدار و توسعه اجتماعی هدف اصلی شهرهای هوشمند است. در نهایت ادبیات حکومتی، بیشتر بر چالش های بین المللی شامل کیفیت زندگی، رشد اقتصادی، محیط زیست، انرژی، پایداری، ایمنی، بهداشت و درمان و تحرک متمرکز شده است، مستن زاده و ویترونوب شهر هوشمند را این گونه تعریف می کنند:
«شهر هوشمند یک شهر پایدار و کارآمد با کیفیت بالای زندگی است که هدف آن مقابله با چالش های شهری از طریق استفاده از فناوری های اطلاعاتی و ارتباطی در خدمات و زیرساختهاء همکاری بین ذی نفعان و سهامداران کلیدی شهروندان، دانشگاه ها، دولت و صنعت و سرمایه گذاری در سرمایه های اجتماعی است.کو و همکاران شهر هوشمند را به عنوان یک اجتماعی که یادگیری، نوآوری و سازگاری را آموزش می دهد، تعریف کرده اند.
در این میان تعدادی اصطلاحات مشابه با شهر هوشمند پدید آمدند (جوامع بیسیم، جوامع باند پهن، جوامع دیجیتال، جوامع شبکه ای، انفورماتیک جامعه و جوامع با هوش و...) که در پاره ای موارد به جای همدیگر توسط محققان مختلف مورد استفاده قرار گرفته است. این اصطلاحات به سطوح کمتر فراگیر و خاص یک شهر اشاره دارند و مفاهیم شهر هوشمند اغلب آنها را شامل می شود.
6 ویژگی اصلی شهر هوشمند
شهر هوشمند (Smart City) به شهری گفته می شود که بر اساس آخرین نظریه های تکامل یافته مدیریت شهری بر پایه فناوری اطلاعات و ارتباطات، داری شش معیار اصلی ذیل باشد:
شهر هوشمند یک منطقه شهری است که از انواع مختلف سنسور های الکترونیکی برای جمع آوری اطلاعات و تحلیل آن ها استفاده می کند، که این اطلاعات برای مدیریت دارایی ها و منابع شهری کارآمد است. این پروسه، شامل اطلاعات جمع آوری شده از شهروندان، دستگاه ها و منابع شهری است که پردازش و تجزیه و تحلیل می شود تا به نظارت و مدیریت ترافیک و حمل و نقل، سیستم، نیروگاه، آب، تأمین شبکه های، زباله، مدیریت، قانون اجرای سیستم های اطلاعاتی و مدارس و کتابخانه ها و بیمارستان ها و دیگر خدمات اجتماعی کمک کند.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
